I qetë, i qeshur dhe pozitiv, është përshtypja e parë që të vjen kur takon 39-vjeçarin, Stefan Pavllovskin nga Shkupi. Në pamje të parë nuk vihet re asgjë, se vetëm pak vite më parë ai arriti të fitojë betejën për jetën, duke humbur një pjesë të vetes, pasi i është prerë këmba e majtë.
U mësova të ecja përsëri
Si pasojë e një sëmundjeje, atij iu desh të merrte një vendim të vështirë në vetëm pak minuta dhe ta lejonte që ta amputonin. Por siç thotë ai, aq e thjeshtë sa të thuash, kur e përballon, kupton se jeta jote ndryshon tërësisht. Si një i ri 32-vjeçar, do të duhet të vazhdojë të ecë, por tani, vetëm me një këmbë.
„Kur doktori më tha se duhet të më pritej këmba, nëse doja të jetoja, e dhashë lejen pa u menduar. Mbaj mend që frymëzova me lehtësim që asgjë nuk ishte e tmerrshme, e rëndësishme ishte që mbijetova. Por kur u zgjova pas operacionit, agonia ime filloi. Në vend që të vazhdoja, më duhej të mësoja të ngrihesha në këmbë dhe të ecja përsëri.,”, shpjegon Stefan, të cilit iu desh më shumë kohë për t'u përshtatur me situatën e re.
Gjëja më e rëndësishme është të pranosh realitetin
Ditë pas dite, muaj pas muaji, me ndihmën e më të dashurve, arrin të pranojë “realitetin e ri” për të. Ai e kuptoi se, sado e tmerrshme të duket, asgjë nuk ka një çmim si jeta. Ai u paraqit te Sllaveji dhe filloi procesin e prodhimit të një proteze. Në një kohë të shkurtër, me vullnet dhe këmbëngulje të fortë, ai arriti të qëndronte në “këmbën e re”. Sot ai nuk mendon më për atë që ishte, por për atë që mund të bëjë më shumë. Sot ai lëviz vetë, shkon në punë, nget një makinë dhe biçikletë.
„Kam një gju me mikropcocesor C-Leg nga Ottobock, me të cilin mund të funksionoj lirisht “njësoj”, si para operacionit. I jam mirënjohës Sllavejit dhe Gjorgi Stanishevskit, të cilët kanë bërë shumë për mua dhe më janë në dispozicion në çdo moment. Ata janë mbështetja ime më e madhe. Pa ndihmën e tyre nuk do të kthehesha më kurrë.”, shpjegon Stefan.
Sot, Stefani i mburret jetës me një buzëqeshje. I sigurt në vetvete dhe me një mendim pozitiv, ai përballet me të gjitha sfidat. Ai nuk shqetësohet më as nga shikimet kurioze, të cilave u përgjigjet gjithmonë me shaka, për llogari të tij.
„Njerëzit janë kureshtarë, pyesin për protezën. Vitin e kaluar shkova me pushime për herë të parë dhe ishte një fëmijë në plazh që më erdhi dhe më pyeti se çfarë po ndodhte me këmbën time. I buzëqesha dhe i thashë se isha një personazh vizatimor. Fëmija ishte i kënaqur që takoi heroin e tij "Iron Man". Ishte një situatë shumë e lezetshme.”, thotë Stefan me buzëqeshje.
Ai shton se jeta është një shkallë që ne e ngjitim dhe duhet të përballemi me të gjitha sfidat që na sjell koha. Stefani arriti të kapërcejë një sfidë të madhe, të ngrihet drejt dhe të ecë me ndihmën e një proteze.
„Kur përballesh me vdekjen në moshë të re, është vërtet e vështirë dhe kur e kapërcen, e kupton se sa e mrekullueshme është jeta. Unë i shikoj gjërat ndryshe, jam i lumtur edhe për gjërat më të vogla, më pëlqen çdo ditë e re. Vendimi im, sado i tmerrshëm që dukej, më dha një jetë të re, diçka që nuk ka çmim.“